فراسوی خبر...20 شهریور
مُقاومت، دست باز رژیم در سرکوب را می بندد
منصور امان
با گُذشت بیش از دو هفته از اعتصاب غذا، زندانیان سیاسی کُرد همچنان به اعتراض مُتشکل خود ادامه داده و بر مُطالبات دادخواهانه شان پای می فشارند. حرکت شُجاعانه آنها در قلب یک اُرگان کلیدی سرکوب و در حالی که در مُحاصره بازجویان و زندانبانان دژخیم قرار دارند، نماد به فعل درآمده اعتراضی است که جامعه را در زندان بُزُرگ تر جمهوری اسلامی درنور دیده است.
این اعتصاب اگر چه نمی تواند مُوازنه نابرابر قُوا بین ماشین سرکوب رژیم و زندانیان را بر هم بزند اما به گونه کیفی نقش ثابت و تا کُنون مُعتبری که دستگاه سرکوب برای خود به عُنوان نیروی مُهاجم و تعیین کُننده مُناسبات در برخورد به افراد تحت کُنترُل و اسارت اش قایل بود را دگرگون می کُند. حرکت اعتراضی زندانیان، ابتکار عمل را به آنها مُنتقل کرده است و اکنون این رژیم است که باید واکُنش نشان داده و از موضع خود دفاع کُند.
روشن ترین گُواه کارایی ایستادگی در برابر لگام گُسیختگی اُرگانهای امنیتی و قضایی حُکومت، تاثیر بی واسطه ای است که اعتصاب زندانیان در میان بخشهای گُسترده ای از مردُم کُردستان و کوشندگان سیاسی و مدنی سراسر کشور بر انگیخته و آنها را به سوی همبستگی فعال و عمل مُشخص اعتراضی گرایش داده است. از این زاویه، مُقاومت زندانیان فقط حاکمیت بی چون و چرای رژیم در داخل زندان و اُتاقهای شکنجه را به چالش نکشیده است.
مُقاومت در زندان و در بیرون از آن، دست باز رژیم و دوایر سرکوب آن را در اعمال اراده ی خود می بندد. نمایش علنی وحشی گری و خُشونت علیه زندانیان، خانواده ها و مُدافعان حُقوق اعتصابیون، واکُنش با چنگ و ناخُن حُکومت به موقعیت ناگُواری است که در آن حرف آخر را نمی زند.
پستها
