کارگران کارخانه چینی البرز قربانیان خصوصی سازی

چهارشنبه 15 اردیبهشت 1389 - 5 می 2010

اول ماه مه کلن – آلمان در همبستگی با جنبش بیشماران (گزارش و آلبوم عکس) روز جهانی کارگر دویسبورگ - آلمان (گزارش و آلبوم عکس)

بیانیه سازمان چریکهای فدایی خلق ایران به مناسبت اول ماه مه، روز همبستگي جهاني كارگران جنبش توانمند کارگری در سالی که گذشت مصاحبه مریم افشاری با آقای علی رضا بیانی، شورای همکاری تشکلها و فعالین کارگری

نبرد خلق به صورت یک فایل پ د اف

فراسوی خبر... 15 اردیبهشت

کارگران کارخانه چینی البرز قربانیان خصوصی سازی

زینت میرهاشمی

کارگران کارخانه چینی سازی البرز واقع در قزوین، در اعتراض به انحلال این کارخانه روز سه شنبه 14 اردیبهشت در مقابل دفتر سهامدار عمده این واحد تولیدی گردهمایی اعتراضی برپا نمودند. در حالی تصمیم به بسته شدن این واحد تولیدی گرفته می شود که کارگران آن مدت 7 ماه است حقوقی دریافت نکرده اند. کارخانه چینی سازی البرز مدت 6 سال است که گرفتار سیاست خصوصی سازی شده و سهام آن با قیمت ارزان به خودیها واگذار شده است.

در جا به جایی مدیریت و سهامدار این واحد تولیدی، تا کنون کارگران این کارخانه به دلیل عدم دریافت حقوق و بلاتکلیفی چندین بار دست به تجمع اعتراضی و نیز تحصن زده اند. سهامداران این واحد تولیدی به بهانه بحرانی بودن این واحد تولیدی وامها و تسهیلات بانکی دریافت کردند که هیچ بهبودی در وضعیت تولید و کار این کارخانه صورت نگرفت.

150 نفر از کارگران این واحد تولیدی در روز 8 اردیبهشت در اعتراض به بسته شدن کارخانه به تهران آمدن و در مقابل وزارت صنایع و معادن تجمع اعتراضی بر پا نمودند. مقامات این وزارتخانه در پاسخ کارگران، آنها را یاغی و اغتشاشگر خطاب کردند.

احمدی نژاد در مصاحبه ای در دسامبر 2009 در کپنهاک، بی شرمانه اعلام کرد که «ما در ایران فقیری که نیازمند نان شب باشد نداریم». نگاهی به وضعیت معاشی کارگران و مزدبگیرانی که علاوه بر این که حقوقشان ناچیز و با استانداردهای زندگی در سطح معمولی خوانایی ندارد، از دریافت همان حقوق ناجیز محرومند، گسترش فقر را می توان دید. احمدی نژاد در همان مصاحبه با دروغگویی ادعا کرد که زندگی مردم بعد از انقلاب ضد سلطنتی بهتر شده و در هنگام انقلاب 95 درصد مردم زیر فقر کامل به سر می بردند.

حرکتهای اعتراضی کارگران زیر حضور ماموران سرکوبگر در خیابانها و دستگیری گسترده فعالان کارگری و تهدید آنها به عدم شرکت در راهپیمایی، مطالبات کارگری را از کارخانه ها به سطح خیابانها کشاند. حضور ماموران و عدم اجازه برگزاری آزادانه روز کارگر، نمودی از مخالفت کارگران و زحمتکشان و همه اقشار جامعه با نظام حاکم است. سیاستهای بی دنده و ترمز اقتصادی احمدی نژاد که همراه با بسته شدن هر چه بیشتر فضای سیاسی به نفع باندهای خاصی از سرمایه داری است، به سیاسی شدن هر چه بیشتر حرکتهای کارگری خواهد انجامید. در هیچ دوره ای از تاریخ مبارزه مردم ایران ما شاهد این میزان دستگیری و فشار روی کارگران و مزدبگیران نبوده ایم. وجود رهبران سندیکاهای کارگری و نیز فعالان کارگری در زندان و تاثیرات آن بر حنبش ازادیخواهانه مردم ایران، به موقعیت جنبش کارگری اهمیت ویژه ای می دهد. از همین زاویه رژیم، تشکل یابی کارگران، معلمان و کارمندان را بر نمی تابد و شدیدا با آن به مقابله برخاسته است. قرارگرفتن این خواست در سر لوحه مطالبات کارگران در روز کارگر، چشم اندازهای امیدبخشی برای جنبش کارگری به همراه دارد.