وظیفه اخلاقی و مسوولیت سیاسی در برابر مُجاهدین اعتصاب کُننده
منصور امان
با گُذشت بیش از 5 هفته از اعتصاب غذای 38 مُجاهد گروگان گرفته شُده از سوی دولت عراق و نیز اعتصاب غذای هزاران تن از ساکنان شهر اشرف به نشانه همبستگی با یاران اسیر خود، شُمار زیادی از آنها در آستانه مرگ قرار گرفته اند. به این صورت، بر چهره جنین مرگی که زوج رژیم ولایت فقیه و دولت حزب الدعوه - مجلس اعلا در برابر دیدگان نیروهای اشغالگر عراق و افکار عُمومی کشورهایشان در حال زاییدن هستند، بیش از گُذشته خُطوط یک فاجعه انسانی تمام عیار تشخیص پذیر شُده است.
اعتصاب کُنندگان با تنها سلاحی که در اختیار دارند یعنی جان خود، در دفاع از حُقوق خویش به عُنوان افراد حفاظت شُده بر اساس کُنوانسیونهای بین المللی و شرافت شان به صفت مُخالفان سازش ناپذیر رژیم جمهوری اسلامی، سینه سپر کرده اند. اما پُرسش مرگ و زندگی را کسانی در برابر آنها قرار داده اند که نه حُقوق انسانها و رفتارهای شکل گرفته بر پایه آن که در پیمانهای بین المللی ثبت گردیده را به رسمیت می شناسند و نه برای مُخالفان و دگراندیشان حق حیات اجتماعی و بیولوژیک قایلند.
در این میان، مسوولیت دولت آمریکا به عُنوان نیروی اشغالگر و حاکم اصلی عراق در تحمیل شرایط یاد شُده به مُجاهدان شهر اشرف، سنگین و انکار ناپذیر است. کاخ سفید امروز در حالی با "اعمال حاکمیت دولت عراق" از طریق قتل، سلاخی و گروگان گیری ساکنان شهر اشرف ابراز تفاهُم می کُند که با امضای یک سند الزام آور در سال 2004، موقعیت آنها را به عُنوان پناهندگان تحت حفاظت کُنوانسیون چهارُم ژنو به رسمیت شناخته است.
توجیه ایالات مُتحده در مورد "اعمال حاکمیت دولت عراق"، موضوع نوع و درونمایه حاکمیت مورد پذیرش آن را به سطح یک رُسوایی سیاسی فراز می دهد. مساله مزبور با توجُه به این واقعیت که دولت عراق حتی برای رای محاکم قضایی خود که دستور آزادی مُجاهدین دستگیر شُده را صادر کرده اند ارزشی قایل نیست، ابعاد فضاحت بار تری می یابد.
زنان و مردانی که 38 روز جُز برای اعتراض لب از لب نگشوده اند، برای پرنسیبهای همگانی، برای حُقوقی که تضمین کُننده حیات مدنی و کرامت انسانی در هر کُجاست، جان خود را آرش وار در تیر کرده اند. از این زاویه، پُشتیبانی از آنها در این راه و تلاش برای حذف شرافتمندانه گُزینه های تحمیلی مرگ یا زندگی از سر زیست شان، وظیفه ای اخلاقی و مسوولیتی سیاسی است.
پستها
